Анализ верша . «ты мой брат каго зваць беларусам» алесь гарун.ты, мой брат, каго зваць беларусам,роднай мовы сваёй не цурайся; як не зрокся яе пад прымусам,так і вольны цяпер не зракайся.ад дзядоў і ад прадзедаў, браце,гэты скарб нам адзін захаваўся,у сялянскай аграбленай хацетолькі ён незабраны астаўся.ў старыну беларус, не падданы,гаспадарыў, быў сам над сабоюi далёка у свеце быў знаныза літоўскай і ляшскай зямлёю.але час прамінуў, і нядоляна народ, як бы камень, звалілась,беларуская слава і воляадышла, адцвіла, закацілась.не змяняючы шэрай апраткі,працаваў ты, як вол, гаратліва,а у хаце тваёй недастаткі,а на ніве тваёй неўрадліва.а чаму? ты не здольны, ці хворы,ці благі гаспадар, ці п'яніца? мусіць, не! бо і іншым у поруу цябе гаспадарыць наўчыцца.светлы розум твой, брат, але дзетакад цябе, як і ўсё, адбіраліi на бацькаўскі родны палетакпрацаваць- не пушчалі.хто хацеў, той і смеў рабаваці,без прыпросу з'язджаліся госці —абдзіраць, аб'ядаць, апіваціi крышыць гаспадарскія косці.можа б, ты і памёр і загінуў,каб не вешчая мова баяна.хто ж быў добры, яе хоць пакінуў? як жа так, што яшчэ не забрана? бо што бачылі госцікі-герцы! * —i зямлю, і лясы, і кілімы, —ўсё забралі. а мову у сэрцы,ў сваім сэрцы хавалі-няслі мы.дык шануй, беларус, сваю мову —гэта скарб нам на вечныя годы; за пашану радзімаму словуушануюць нас брацця-народы! ​

lolilol2    1   28.05.2019 23:28    992