“Наперадзе яны сустракалі зялёныя палі, хаты ў садах і стракатыя гарады, а ззаду пакідалі толькі чорную пустэчу, па якой як жадаў хадзіў вецер, узнімаючы слупы попелу. І болей нічога не заставалася на калісьці зялёнай зямлі. Хмарамі несліся стрэлы, пыл гарадоў дасягаў неба... і глядзелі на агонь з затоенай ухмылкай касыя вочы іх уладара. І была абдзёртая зямля балотнай Русі ўшчэнт. Тысячы палонных валакліся на валасяных арканах за іх коньмі, і не было каму плакаць над руінамі, бо ўся пустая стаяла зямля.”
“Наперадзе яны сустракалі зялёныя палі, хаты ў садах і стракатыя гарады, а ззаду пакідалі толькі чорную пустэчу, па якой як жадаў хадзіў вецер, узнімаючы слупы попелу. І болей нічога не заставалася на калісьці зялёнай зямлі. Хмарамі несліся стрэлы, пыл гарадоў дасягаў неба... і глядзелі на агонь з затоенай ухмылкай касыя вочы іх уладара. І была абдзёртая зямля балотнай Русі ўшчэнт. Тысячы палонных валакліся на валасяных арканах за іх коньмі, і не было каму плакаць над руінамі, бо ўся пустая стаяла зямля.”