1)Як хораша, калі дзіцё
Пад сэрцам ціха зварухнецца,
І ўраз па целу разліецца
Яшчэ нязвычнае чуццё.
Душа – ў салодкім палусне,
І кажуць знакі чалавечка:
"Я – пценчык, ты – маё гняздзечка,
Не руш, не руш, не руш мяне!"
2)Калі хочаш праўдзіва ты жыць, дык пей
чару любую,
Але толькі да дна
3)Калісь глядзеў на сонца я,
Мне сонца асляпіла вочы.
Ды што мне цемень вечнай ночы,
Калісь глядзеў на сонца я.
Няхай усе з мяне рагочуць,
Адповедзь вось для іх мая:
Калісь глядзеў на сонца я,
4)Іскрацца зорак сьняжынкі маркотна,
Збожжэ пакрьшося шызай расой...
Кіньмо жэ думкі аб долі гаротнай,
Хоць бы на момэнт спачынем душой!
1)Як хораша, калі дзіцё
Пад сэрцам ціха зварухнецца,
І ўраз па целу разліецца
Яшчэ нязвычнае чуццё.
Душа – ў салодкім палусне,
І кажуць знакі чалавечка:
"Я – пценчык, ты – маё гняздзечка,
Не руш, не руш, не руш мяне!"
2)Калі хочаш праўдзіва ты жыць, дык пей
чару любую,
Але толькі да дна
3)Калісь глядзеў на сонца я,
Мне сонца асляпіла вочы.
Ды што мне цемень вечнай ночы,
Калісь глядзеў на сонца я.
Няхай усе з мяне рагочуць,
Адповедзь вось для іх мая:
Калісь глядзеў на сонца я,
Мне сонца асляпіла вочы.
4)Іскрацца зорак сьняжынкі маркотна,
Збожжэ пакрьшося шызай расой...
Кіньмо жэ думкі аб долі гаротнай,
Хоць бы на момэнт спачынем душой!