Чаму менавіта сёння, як ніколі раней, аўтар «жадзён яму, гэтаму хлебу надзённаму»? Чым можна патлумачыць такую вострую па-
трэбу (надзвычай смачнымі гатункамі хлеба; хваляваннем, што
аднойчы сярод шматлікіх прысмакаў можа не знайсціся хлеба;
трывогай, што аднойчы можна назаўсёды пазбавіцца роднай мовы,
ці нечым іншым)?