Аналіз верша радзіма алесь разанаў радзіма,. да цябе з мальбойі нараканнем не скрануся.я ў весялосці не з табой,з табой у роздуме і ў скрусе.высвечвала бяздонным дном,ў акно ўзіралася з’інела,і ведзьмавала туманом,і летам бабіным звінела.калі будзіла весялосць? ! а прахаплюся — ты ўсё будзіш.і мне няўцям, адкуль ты ёсць,адкуль пасля з’яўляцца будзеш.ты не ўмяшчаешся ў куток,дзе трызніць буг, дзе твае не вызначыць мне межыі не намацаць твой выток.у свет дабяла,у снежны свет, мае усходыідуць: там там ты ты ўся наводдалі заўсёды.​

gggg132    1   14.03.2019 09:12    161