Зытып келем, зытып келем. Арты- ма қарай-қарай зытам... Зытып келе
жатқаным - қашып келемін, артыма қарай
беретінім - қорқып келемін...
Мен қазір ондамын. «Әліпті таяқ деп
білмейсің», - деп ауылдың балалары
мазақтай беретін еді, жазғытұрым Қолыма
Сиыршының таяғы түсті.
Енді естияр азамат болдың... Мына
таяқты Қолыңа ал, осы ауылдың сиырын
енді сен бағасың! деп ағам Айдынғали
Таяғын маған ұстатты да өзі аяқ-еңбек
іздеп, қалаға кетті.
Қалаға кіріп, қатар-қатар тізілген көп
тақтай дүкендердің оңашарақ тұрған
біреуінің жанына келдім де жып-жылы
жерге құлай кеттім. Жұмсақ құм өзінен-өзі
үгітіліп, жамбасқа жайлы төсек бола кетті...
О, қасқаңның жатысын-ай!.. — деп,
тап өзіме ұқсаған екі бала мені аяқтарымен
бүйірге түртіп тұрғандарын бір аңдағандай
болып ем, көзімді ашуға дәрменім жетпеді. Ар жағын білмеймін, тас болып қатып қалсам керек... -Түнде өліп жатқан бала сен бе едің әй? -дегенге артыма қарсам, бір ересек, бір кішірек бала өзен жағасына жақындай берген екен. Біреу ашаң, сұнғақ денелі ,үстінде шолақ шалбардан басқа еш нәрсе жоқ. Күнге күйіп, күрең тартқан дененің бұлшық еттері иіріліп қояды. Енді біреу менімен тұстас болуы керек, ақшыл денелі, арық, бір аяғын ақсай басып келеді. переведите

маркинала    1   16.05.2021 19:07    4