Тапсырма идеясы Бөлім С.Торайғыров «Шығамын тірі болсам адам болып», «ш. 1. Әдеби шығармада көтерілгенәлеуметтік-қоғамдықмәселеніберілгенүзінділерарқылытүсіндіріңі Анадай жерде: шолақ жең ақ жейде, тізеден жоғары қысқа қара шалбар киген, кекіл шашы бар, мұнтаздай таза бір бала тұр екен. Біз қараған кезде ол өзінше әлдеқандай боп кейкиіп, екі қолын қалтасына сап шіреніп қойды. Ойынды тастай сала бәріміз бірдей топырлап жүгіріп әлгінің қасына келдік. Адам көрмегендей бір-бірімізді кимелеп, қоршалай тұра қалдық. Үстіміздегі киімнің кімдікі қара, кімдікі ақ 1 екенін біліп болмайды, баттасқан шаң-топырақ. Шетімізден ит талағандай алым-жұлым, алқа-салқамыз. «Бұл кім-ей? Қайдан келген-ей?» – деп бірімізді біріміз түртпектей береміз. Өзіне бастан-аяқ шұқшия қарап шықтық. Ол да сынағандай әрқайсымызды бір-бір шолып өтті. Біздің ұсқынсыз түрімізге көңілі толмаған сияқты, шолақ танауын тыржитып қойды. Қоңырқай жүзі тершіп, маңдайындағы біркелкі етіп қиылған кекіл шашын үрлеп тұрды. Кекіліміз жоқ бізге оның сол қылығының өзі кереметтей сүйкімді көрініп, қызыға қарадық. — Кекiлiн қара-ей, өзінің, жаман әліне қарамай Сол сәтте бәріміздің де ойынға еш зауқымыз жоқ, көңілсіз едік. Көз ұшында бұлдырап арба кетіп барады. Қара жолдың шаңын бұрқылдатып барады. Аян бас киімін алып бізге бұлғап қояды... Біз, балалар, Аянды көп уақытқа дейін еске алып, сөз қылушы едік. Кейде кешкілік бір жерге жиналып ап, ала қыстай Аян айтқан ертегілердің есте қалғандарын қайталай айтып та жүрдік. Аянның ертегілерінің көңілімізде ұялағаны сонша, кейін ер жеткен кездерімізде өзімізден кіші балаларды тамсандыра отырып айтатынбыз. Тіпті күні бүгінге дейін, сонан бері талай ондаған жылдар өтсе де, кей күні түнде далаға шыға қалсам, қараңғыда берікше шошайған Ешкіөлмес шоқысы – астында жалғыз көзді дәу ұйықтап жатқандай, соның қорқыраған демінен теңселіп тұрғандай көрінеді. Сол дәумен алысатын жетім бала қайда екен деймін, сол сәт. Жазға салым Жусандытөбе жақтан қоңыр салқын самал еседі. Ашқылтым иіс аңқиды. Жусанның иісі. Сондайда есіме тағы Аян түседі. Шынында да бұл күнде Аян қайда екен? Тірі ме екен? Ондай бала тірі болуы тиіс. Ондай бала алдына нендей мұрат қойса да жетеді. Ал тірі болса Жусандытөбеге бір оралмауы қалай?! Идеясы кандай комектесиндкрш
Давайте разберемся пошагово в тексте.
Во вступлении автор говорит о том, что они все играли в одну и ту же игру и она показалось им интересной. Они даже не заметили, как один из них поставил опору на руки и повесился.
Затем автор описывает, что ему не давал покоя кителок на плече и бирка на носу, которые никто не мог разглядеть в глазах друг друга. Он был уверен, что эти вещи делали его особенным.
Далее автор переходит к описанию деревьев и кустарников вокруг них. Он говорит, что они были как картинки, создаваемые глазами, и что дерево перед ними было особенным и красивым.
Автор потом рассказывает о подвешенной звездочке, которая была похожа на их солнечный свет и привела их в другое место, где они могли встретиться и поговорить друг с другом. В то время как он говорит, что они были счастливы, автор переходит к описанию Аяна и его мечтаний о разных местах и идеях.
Затем автор говорит о смене Аяна и говорит, что они тоже будут рассказывать сказки, когда вырастут. Автор повторяет, как сильно у них почему-то меняется настроение и как они начинают бояться. Тут автор описывает, как они все смотрят на Аяна со страхом и удивлением.
В конце автор описывает, как Аян выходит на улицу и видит настоящую природу. У них с Аяном есть небольшая беседа и они думают о том, где пропала прежняя игра. Автор заканчивает фразой "Идея далеко ушла".
Таким образом, в тексте рассказа автор передает эмоции персонажей, описывает их взаимодействие и изменение настроения. Он также открывает вопрос о том, что произошло с игрой и как она влияет на детей.