Ерте, ерте, ертеде Сарыбай аты бар болыпты. Байлығының негі жоқ, сапаса сан желісі
екен. Бірақ халқына мейірімсіз болыпты. Ел-жұртын
корагі, қыстаll, ойына кешенін істеген екен. Ошін кара
басын ғана ойлапты. Ауылдаты ең кұрайлы жер де өзен-
колдер де Сарыбайдың қарамағында болыпты. Мейірімді
халық жер- суды пайдалана шматы. Ал пайдаланғандарга
бail: :
«Менін дүниеме қол сұқсан акысын толе!-деп салық
салады екен. Сол жылы ауылда құра ақылық болады.
Егістігі тұтас ықпайқұрғақшылықпен қатар, апарыптық
Тонеді. Қатты қиналған мейірімді халық көмекті байдан
сурагт, созен арнасын етістікке буруын өтініш етіп келеді.
Оны естіген баг
-Судың орнына қорадағы малыңды беріп отырасың-
дейді. Амалы таусылған халық Сарыбайдың птартына
конеді. Сеіrrіп, малдарынан айырылған халық егістігін аман
алып қалады. Жақсылық жасаудан қашқан Сарыбайт
мейірімді халықтың маңына құлақ түрмей жүре
беріпті.Күндердің-күнінде байдың басына да қиындық,
келеді. Отар-стар малдары дертке шалдығып, қырыла
бастайды. Арамдықпен жиған малдан түк қалмай, бай кедей
аталады.
Кезінде «менің көлiм!» дегi әмірлік жүргізген байды
мұқатқысы келгендер қолді «Атқырылган» деп ауыл
арасында атап жүреді екен. Кейін де сол атау келдің аты
болып қала берген екеті,
(139 сот)
озоглавте текст