Қазіргі көрермендерден «керемет спектакль көріп әсер алдық, жүрегіммен қабылдадым» деген сөздерді өте аз естимін. Телеарналардың
шарықтаған дәуірі болғаннан кейін шығар, театрға деген көзқарастар өзгерді.
Оған актерлер де кінәлі. Кейде сахнада трагедиялық спектакль жүріп жатқанда
көрермендердің «қой-ей, болды» деп, жыртың-жыртың күліп отырғанын естиміз,
«Енді не істер екенсің, ал, керейік...» дегендей мазақтайды. Ондай жағдайда
актерлерді кінәлаймын. Спектакльдің соңында артистер көрермен алдына иіліп,
алғыс білдіруге шыкканда, барлығы ысқырып, шыңғырып, театрды басына
көтереді. Бір жаманы – олар спектакль жақсы шықса да, жаман шықса да солай
істейді екен. Мен бұл құбылысты бұрын байқамайтын едім. Қайбір жылдары
өзбекстандық Әлімжан Салимов деген режиссер біздің театрмен тығыз
шығармашылық байланыста жұмыс істеп, ағымдағы спектакльдерді күн сайын
тамашалады. Кетерінде: «Мен сендердің көрермендеріңе сене бермеймін, кез
келген болсын-болмасын спектакльдеріңді қошаметтей береді екен» деді. Сонда
мен: «Жоқ, біз жақсы ойнағандықтан қолпаштайды» деп мойындамадым. Бірақ
артынан зерделеп - зерттеп қарасам, ол кісінің пікірімен келісуге болады екен. Бұл
құбылыстардың барлығы көрермен деңгейінің театрдан «биік жетіліп»
кеткендігінен шығар... (150 сөз). https://qazaquni.kz/2012/02/0/10627.html​

Olgadaleewa    1   04.05.2021 11:11    5