- Анау - Абай, Абай, Абай ғой, айналайын-ай! Апасына айтайыншы,деді бір үлкен әйел. Бәсе, Телғара ғой... Жаным-ау, мынау... — Телғара! - деді жас әйел. Сыртқа шықты лайдың келген хабарын естіп, анасы — Ұлжан мен Әжесі — зере ашықты. Зеренің ең жақсы көретін немересі — Абай еді. Оның тілеуін тілеп отыратын. Абай аттан түсті. Ол көп ішінен, ең алдымен, өз шешесін көрді. Соған карай жүре беріп еді, шешесі: Мына Шырағым, балам, ар жағыңда әкең тұр... Сәлем бер! - деді. Абай әкесіне қарай тез бұрылды. Әкесіне қол беріп амандасты. Әкесі: Балам, бойың өсіп, ержетіп қалыпсың! Бойыңдай болып білімің де өсті ме? - деді. ұялғанды, жауап айтпағанды кешірмейтін әке мінезі Абайға бел- гілі. Ол сабырмен: - Шүкір, әке, Қазіреттің рұқсатын, фатиқасын алып қайттым, – деді.

WoRT1    3   18.09.2020 13:55    4