Якія элементы мастацкасці можна заўважыць у беларуска-літоўскіх летапісах?

Беларуска-літошскія летапісы — першая ўдалая спроба летапісання на беларускай мове, прычым з новых пазіцый у параўнанні з кіеўскай «Аповесцю мінулых гадоў». «Летапіс» стымуляваў з’яўленне новых твораў падобнага жанру. Праўда, у ВКЛ летапісанне развівалася тады, калі ў іншых краінах яго час ужо заканчваўся, а пачыналася эпоха мастацкай прозы. Можа быць, таму ў беларуска-літоўскіх летапісах — пад заходнім уплывам — больш элементаў мастацкасці. У прыватнасці, рамантычна-міфалагізаваных звестак, тыпу паходжання першых літоўскіх князёў ад рымскага сенатара Палямона, ледзь не брата самога імператара Аўгуста, або легенды пра заснаванне Вільні Гедымінам пасля ўбачанага ім сну. Больш тут і цэласных, сюжэтна завершаных уставак, уключаных у храналогію. «Ды і ў сваёй бессюжэтнасці беларускі летапіс захапляльны і маляўнічы, драматычны і трагічны, сардэчнасны і міласлівы»,- адзначаў А. Лойка.

Беларускія летапісы маюць вялікае культурна-гістарычнае значэнне як жывыя сведкі багатага мінулага беларускага народа, неацэнная крыніца пазнання яго гісторыі і культуры. Свецкія па змесце, яны служылі і служаць крыніцай тэм, вобразаў і сюжэтаў для вучоных, пісьменнікаў і мастакоў. У апошні час іх вельмі шырока выкарыстоўваюць беларускія пісьменнікі, якія працуюць у гістарычным жанры: Канстанцін Тарасаў, Леанід Дайнека, Вітаўт Чаропка і многія іншыя.