Наталька, якую Машэка прынёс у сваю бярлогу, была ўжо даўно не той, каго ён пакахаў. Яна даўно жыла ў палацы, прывыкла да раскошы. Наталька не любіла Машэку больш:
Спазнаўшы панскія раскошы,
Дзіцё сяла і грамады,
Не мела сіл змагчы ў пустошы
I адзіноцтва, і жуды.
Хоць на Машэку спазірала
Прыхільным поглядам падчас,
А ўсё у думках штось кнавала,
Агонь благі ў вачах не гас.
На нашу думку, аўтар шкадуе дзяўчыну, якая здрадзіла самой сабе, пайшоўшы ў палац с панам. Ён параўноўвае яе з русалкай:
А толькі бедную Натальку
Жыццё з ім цешыць не магло,
Як тую грэшную русалку —
Жывыя людзі і святло.
Спазнаўшы панскія раскошы,
Дзіцё сяла і грамады,
Не мела сіл змагчы ў пустошы
I адзіноцтва, і жуды.
Хоць на Машэку спазірала
Прыхільным поглядам падчас,
А ўсё у думках штось кнавала,
Агонь благі ў вачах не гас.
На нашу думку, аўтар шкадуе дзяўчыну, якая здрадзіла самой сабе, пайшоўшы ў палац с панам. Ён параўноўвае яе з русалкай:
А толькі бедную Натальку
Жыццё з ім цешыць не магло,
Як тую грэшную русалку —
Жывыя людзі і святло.