Проню захапілі ў палон ворагі. Яны нагналі танкі і коней, узрывалі бомбы і тол, муцілі ваду і здзекваліся над ёй, але рака – вольналюбівая, яе нельга запалоніць, пакарыць, знішчыць, яна свабодная і чыстая, вораг нездольны яе загубіць:
«— Я вольная рэчка на вольнай зямлі,
І чыстымі хвалі заўсёды былі...»
«— Цяпер ты павінна згадзіцца сама,
Што чыстае плыні няма ўжо, няма!
— Няпраўда, ёсць многа крыніц пада мною
З празрыстай, чысцюткай, як слёзы, вадою.»
«— Я вольная рэчка на вольнай зямлі,
І чыстымі хвалі заўсёды былі...»
«— Цяпер ты павінна згадзіцца сама,
Што чыстае плыні няма ўжо, няма!
— Няпраўда, ёсць многа крыніц пада мною
З празрыстай, чысцюткай, як слёзы, вадою.»