У вершы мы не толькі «бачым», але і «чуем» кожную пару года. Якія слыхавыя вобразы дапамагаюць нам у гэтым? Чаму, прапануючы нам паслухаць, напрыклад,

Зіма:
Вобраз мяцеліцы ствараецца слыхавым вобразам: “шалёнага енку-выцця”(гукапіс з-з-ж-ж-з-с, ц-з-ш, галосныя о-ы-у-у-у,е-ы-у-ю-о-у) і мы быццам адчуваем вой мяцеліцы.
Вясна:
“шабельны звон зазвінеў над лагчынай—
Ручаі звіняць, з узгорка ўзяўшы разбег”
Тут выразна адчуваецца зычныя ш-з-з. ч-з-з-з-з-ш-з і мы чуем звон ручаёў вясны.
Лета:
“Вунь хмарка плыве над лесу дзялянкай, грымоты далёкія нараслі” (і нам чутны аддаленыя грымоты: н-х-л-дз-л, г-р-д-л-р-л)
Восень:
«Вецер свістаў спачатку ў дудачку, потым у дудку, а ўжо затым у дуду»
Аўтар паказвае, як паступова ад цёплага верасня да дрыготкага, даждлівага лістапада змяняецца характар надвор’я ў гэту пару года.