Ахарактарызуйце Антона і яго перажыванні пасля знаёмства з Эмай. Звярніце ўвагу на канцоўку апавядання і асабліва на апошні сказ

Антон — вясковы жыхар, ён вучыцца ў школе і захапляецца кнігамі. У яго ёсць асаблівасць — ён не вельмі добра чуе. Магчыма з-за гэтага ён адчуваў сябе не вельмі ёмка, а тут аднойчы яго аднакласнік Янка Маркаўцоў расказаў Антону пра тое, што ў іх клас прыйшла новенькая дзяўчынка — Эма Пшанічная. Яе бацьку перавялі ў іх калгас. Многія падзеі мы ўспрымаем праз прызму пачуццяў Антона. А яны даволі супярэчлівыя. Антон адначасова радуецца і злуецца. Эма яму адразу спадабалася, але ён баіцца сам сабе ў гэтым прызнацца. Усе поспехі Эмы ён успрымае таксама не зусім роўна. Яго задзявае, што Эма выдатніца, многае робіць лепш за яго. I ў той жа час ён ганарыцца, што дзяўчынка, якая яму падабаецца, такая незвычайная. У другім раздзеле мы даведваемся, што хлопчык абдумвае кожны свой учынак, аналізуе яго.
«А я сяджу, незадаволены самім сабой і ўсімі. Сумленне точыць мяне. Ну навошта я пакрыўдзіў гэтую Эму? Што яна мне дрэннага зрабіла? »
А потым, пашкадаваўшы самога сябе, сваю адзіноту: «я рашыў, што цяпер ужо зусім не загавару з Эмай, буду не заўважаць яе, нават ніколі не гляну на яе. Прыгожая, выпеставаная, уся як лялька, яна выклікала ў мяне толькі пачуццё непрымірымай варожасці...» У трэцім — аўтар паказвае, што хлопчык злуецца на Эму, просіць настаўніцу перасадзіць яго на іншую парту, падалей ад Эмы. I ў той жа час яму цікава, як яна сябе будзе паводзіць.
«Чым больш я цураўся яе, тым часцей яна пазірала ў мой бок».
Антон увесь час думаў пра Эму. Яе вобраз не выходзіў з яго галавы.
«Успамінаючы яе, я ўсё больш адчуваў незразумелую для сябе трывогу. Нешта новае, хвалюючае падступала да мяне. Я злаваўся на яе і чамусьці радаваўся гэтай сваёй злосці. Радасць запаўняла мяне ўсё больш і больш»
Нават калі хлопык катаўся на каньках, яго перапаўнялі думкі пра Эму.
Калі нарэшце ён змог выехаць на лёд і быць роўным Эме, ён перабароў свае адмоўныя пачуцці, унутраныя комплексы і загаварыў з ёй, прыняў яе прапанову аб дружбе і ў гэты момант адчуў “нібы мяне кружыла ў радаснай прыгажосці жыцця”.