Абайдың тоғызыншы қара сөзіне өз пікіріңіз?

Тоғыз сөз

Мен өзім қазақпын. Мен қазақтарды жақсы көремін немесе ұнатпаймын ба? Егер мен жақсы көрсем, олардың моральдарын мақұлдап, олардың мінез-құлқынан маған қуаныш немесе жайлылық әкелетін кез-келген ұсақ-түйектерді тауып, мені соншама ерекшеленетін қасиеттерге қанағаттанбауға мүмкіндік береді және менің үмітім сөнбейді. Бірақ олай емес. Мен сүймеген кезде мен олармен сөйлеспеймін, ішкі ойларыммен бөліспеймін, кеңес беремін, олардың шеңберіне кірмеймін, олардың істеріне қызығушылық танытамын, не істеп жатқандарын сұрап, тыныш өзіме жатар едім, жоқ - олардан мүлдем бас тартар едім. Үміт дегеніміз - олар өзгереді немесе мен ақылдасып, түзетемін, сонымен қатар нәрленбеймін. Мен бұл сезімдердің ешқайсысын сезбеймін. Қалайша? Мен бір нәрсеге бейім болуым керек.

Мен өмір сүрсем де, мен өзімді тірі деп санамаймын. Мен бұл адамдардың көңіл-күйінен, өзіме деген наразылығынан ба, әлде басқа себептерден туындағанын білмеймін. Сыртынан тірі, бәрі ішіндегі өлі. Ашуланшақ, бірақ ашуланбаңыз. Мен күлемін, бірақ мен бақытты бола алмаймын. Мен айтқан сөздер мен күлкі менікі емес сияқты. Бәрі бөтен.

Жас кезінде ол өз халқын тастай алады деп ойлаған да жоқ, ол қазақтарды шын жүрегімен сүйді, оларға сенді. Мен адамдармен таныса бастағанда, менің үмітім біртіндеп жоғала бастаған кезде, мен өзімнің туған жерімді тастап, бейтаныс адамдармен достасуға мүмкіндік беретін күш жоқ екенін білдім. Сондықтан қазір менің кеудемде бос. Жалпы, менің ойымша: мүмкін, жақсы болар? Өлсем, мен зардап шекпеймін: «Өкінішке орай, менде мұндай қуанышты қайта көруге мүмкіндік болған жоқ! ..» Жердегі өмірім үшін өкінбеймін, мен өзімді болашаққа деген үмітпен жұбатамын