За пяці хвілін... Мар'ян Дукса Пакуль трымаўся незалежна ў часе

і часу новы не прабіў адлік,

пакуль з табой сустрэча не збылася,

я мог спакойна сесці на цягнік.

Памчаць, паехаць — клікала дарога.

Наведаць сябра, што мяне любіў,

Пайсці дамоў... Hi гэтага, ні тога

у момант той чамусьці не зрабіў.

Я мог у рай ці ў пекла акунуцца,

але сысці адсюль за тры вярсты...

Ну што мяне прымусіла вярнуцца

на тое месца, дзе стаяла ты?

Я да цябе зрабіў мо дзесяць крокаў.

I ў той жа міг з грудзей пачуўся стук,

што азначала: шчасце недалёка —

пара ўтрапення і пачатак мук.

Як адчыняе ўсе дарогі насцеж,

як весела са мной гуляе лёс,

нібы тыран — за пяць хвілін да шчасця,

як добры маг — за пяць хвілін да слёз...

Анализ творца

Colere    2   25.02.2021 13:00    19