Водгук па санету максима багдановича! iзноў пабачыў я сялібы, дзе леты першыя прайшлі: там сцены мохам параслі, вясёлкай адлівалі шыбы. усё ў пылу. i стала мне так сумна, сумна ў цішыне. я ў сад пайшоў усё глуха, дзіка, усё травою зарасло. няма таго, што раньш было, i толькі надпіс “вераніка”, на ліпе ўрэзаны ў кары, казаў вачам аб тэй пары. расці, ўзмацовывайся, дрэва, як манумент жывы, ўставай i к небу надпіс падымай. хай нерухомы словы спева: чым болі сходзіць дзён, начэй, тым імя мілае вышэй. !

Каханне.. Якое гэта добрае пачуцце!.. Як шмат выказана у гэтым слове! Таксама и Багданович писау у санеце, вызвышау гэтае пачуцце! Але пачатак твора здзиуляе. Гэта аписанне тых мясцин, у яких недзе жыу! Як жа гэта усе узвышаецца. Але, гэтыя месцы дауно забытыя.. Усё ў пылу..  Мабыць, аутар и забыу тыя пачуцци, аднак жа мы даведалися аб имени! ВЕРАНИКА!! На гэтай липе.. Тэтае выразанае имя на дрэве, як и на сэрцы аутара! Кали ты усе гэта бачыу. И яму тады здавалася, што гэта назауседы, каб гэта дрэва расло, якое парауноуваецца з любоую. Аутар паказвае свае пачуцци да сваей каханай праз прыроду, гэта не выпадкова... Як жа цудоуна адчуваць гэта!