Нужно сделать короткую версию этого теска. Типо изложение.
Сябры Міця і Валерка ледзь не подбегам спяшаліся на электрычку. Яны крочылі паўз агароды, міма калгаснага саду, цераз гулкі чыгуначны мост. Абодва былі апрануты ў паношаныя вучнёўскія касцюмы, на нагах боты. У кожнага ў руцэ па вядзерцы.
Вось і станцыя. Жоўты домік прыткнуўся ў невялічкім цяністым парку.
Электрычка, нібы алень, затрубіла ў лесе за паваротам. Цягнік мякка падкаціў да станцыі. Пасажыры замітусіліся. Забразгалі вёдры, зарыпелі кашолкі. Міця з Валеркам селі ў апошні вагон.
Электрычка зноў затрубіла, плаўна кранулася з месца і пачала набіраць хуткасць. Міця і Валерка пазіралі ў акно. Перад вачыма мільгалі і тут жа адбягалі назад чыгуначныя будкі, домікі і сады. Затым пачаліся палі, аблогі, узгоркі, пералескі. Бетонныя слупы высакавольтных ліній то там, то тут пераступалі чыгунку і ішлі ўдалеч. 3 грукатам праносіліся сустрэчныя таварныя саставы.
Вось нарэшце і станцыя Дубравы. Міця з Валеркам выйшлі з вагона, перайшлі чыгуначныя пуці і амаль адразу ж апынуліся ў лесе. Мясціны гэтыя былі ім добра знаёмы. Разам з бацькамі яны часта прыязджалі сюды ў грыбы і ягады.
Мінуўшы лагчынку, дзе моцна пахла ігліцай, мохам і грыбамі, сябры выйшлі на вялікую прагаліну, парослую светлазялёным чарнічнікам. На ягадніках карміліся чародкі драздоў. Спелыя ягады тут былі абабраныя, заставаліся толькі дробныя і зялёныя. На вышэйшых мясцінах траплялася многа жоўтых лісічак. Неўзабаве вёдры ў хлопцаў былі напоўнены імі амаль напалавіну. Больш лісічак сябры не бралі. А можа, баравікі трапяцца!
Трэск сухога галля прымусіў хлопчыкаў прыслухацца. Зусім блізка пачуўся тупат, і з кустоў выйшла ласіха. Валерка хацеў нешта крыкнуць, але ад страху страціў голас.
Ласіха стаяла як укопаная. Яна часта дыхала, запалыя бакі яе хадзілі хадуном.
Не бойся, — Міця паклаў руку Валерку на плячо. — Ласі на людзей не нападаюць.
Хлопчыкі саступілі лясному жыхару дарогу і падаліся ўправа. Але не паспелі яны зрабіць і двух дзясяткаў крокаў, як ззаду зноў пачуўся тупат. Ласіха забегла ім наперад. На гэты раз хлопчыкі здагадаліся, што ў ласіхі здарылася нейкая бяда і яна ць у іх дапамогі. Міця зрабіў да яе крок, і яна тут жа павярнула назад, пайшла ў драбналессе на высечках. Міця і Валерка рушылі следам. Так яны ішлі за ёю хвілін дзесяць. Нарэшце ласіха спынілася перад ёю, у глыбокай яме, зарослай дробнымі кустамі і ягаднікам, хлопчыкі ўбачылі маленькае мышастае ласяня. Яно тапталася на цыбатых ножках, спрабавала выбрацца, але гэта яму ніяк не ўдавалася.
Міця з Валеркам моўчкі пераглянуліся, паставілі вёдры на зямлю і ўмомант скаціліся ў яму. Ласяня глядзела на дзяцей даверліва і нібы дапытліва.
Ласіха ўвесь гэты час неспакойна тапталася каля ямы і не зводзіла вачэй з хлопчыкаў і малога.
Міця і Валерка дружна падхапілі ласяня. Яно ўсё задрыжала, потым пачало часта перабіраць нагамі, чапляючыся вострымі капыцікамі за край ямы. Яшчэ намаганне — і ласяня было наверсе.
Калі хлопчыкі вылезлі з ямы, ласіха з ласянём адышліся ўжо далёка. Маці ішла наперадзе, высока ўзняўшы прыгожую галаву. Ласяня ледзь паспявала за ёю. Раз-пораз яно штурхала маці пад бок, відаць, добра прагаладалася, седзячы ў яме.
Вот они уже на станции. Желтый домик свернулся в небольшом тенистом парке.
Электричка, словно олень, затрубила в лесу за поворотом. Поезд мягко подкатился к станции. Пассажиры продолжали суетиться. Они тащили ведра, тяжело перекладывали сумки. Міця и Валерка сели в последний вагон.
Электричка снова затрубила, плавно покатилась с места и начала набирать скорость. Міця и Валерка смотрели в окно. Перед их глазами мелькали и тут же уходили назад железнодорожные будки, домики и сады. Затем начались поля, луга, подъемы, отражения. Бетонные столбы высоковольтных линий то здесь, то там пересекали железные пути и уходили вдаль. 3 грузовых состава проносились встречными поездами.
Вот наконец и станция Дубравы. Міця и Валерка вышли из вагона, перешли железные пути и почти сразу оказались в лесу. Эти места им были хорошо знакомы. Вместе с родителями они часто приезжали сюда за грибами и ягодами.
Пройдя лужицу, где сильно пахло хвоей, мхом и грибами, друзья вышли на большую прогалину, поросшую светло-зелеными черничниками. На ягодниках кармались чародеи дрозды. Спелые ягоды здесь были собраны, оставались только мелкие и зеленые. На более высоких местностях встречались много желтых грибов. Сыроежки друзья уже не собирали. Может быть, попадаются баравики!
Треск сухой ветки заставил мальчиков приостановиться. Очень близко раздался топот, и из кустов вышла лосяха. Валерка хотел что-то крикнуть, но от страха потерял голос.
Лосяха стояла неподвижно. Она часто дышала, запаленные бока ее ходили вверх и вниз.
Не бойся, - Міця положил руку Валерке на плечо. - Лоси не нападают на людей.
Мальчики перешли лесной житель дорогу и повернули направо. Но они только успели сделать двадцать шагов, как сзади снова послышался топот. Лосяха бежала к ним вперед. На этот раз мальчики догадались, что у лосяхи случилась какая-то беда, и она просит у них помощи. Міця сделал шаг к ней, и она тут же развернулась, пошла по набитой тропинке. Міця и Валерка пошли за ней в течение десяти минут. Наконец лосяха остановилась перед ними в глубокой яме, поросшей мелкими кустарниками и ягодником, мальчики увидели маленькое, пушистое ласеня. Оно топталось на ножках, пыталось выбраться, но это ему не удавалось.
Міця и Валерка молча переглянулись, поставили ведра на землю и вмиг кинулись в яму. Ласеня смотрело на детей доверчиво и будто с вопросом в глазах.
Лосяха все это время неспокойно шагала рядом с ямой и не снимала глаз с детей и малыша.
Міця и Валерка позвали ласеня. Оно ошарашенно замерло, потом начало быстро перебирать ножками, спотыкаясь острыми копытками о край ямы. Еще немного усилий — и ласеня оказалась на вершине.
Когда мальчики вылезли из ямы, лосяха с ласенем отошли уже далеко. Мать ишла впереди, гордо подняв красивую голову. Ласеня едва успевало за ней. Раз за разом оно толкало матери в бок, видимо, хорошо освежилось, сидя в яме.