Көңілді көктем болатын. атам екеуіміз көл жағалап келе жатыр едік, бір топ қаз қаңқылдай көтеріліп, төбемізден аса ұшты. - ата, біздің үйдегі қаздар неге мыналар секілді самғап ұша алмайды? – атам аспай-аспай бетіме бір қарап алды да, ұшып бара жатқан қаздарға көз тікті. , бір кездері біздің үйдегі қаздар да аспандап ұшқан. олар өз бетімен тіршілік еткен. бертін келе қолға үйретіп, қорадан шығармай ұстады. қабырғасы қалындап,жүрегін май егер өз бетіңмен еңбек бойындағы қабілетіннен айырыласын. самғап, биікке ұша алмайсың. -шынында да солай-ау, осы!

Была радостная весна.Мы с дедушкой шли по берегу озера ,когда стая гусей с гоготанием ,поднявшись  вверх пронеслась над нашими головами.
--Дедушка ,почему наши домашние гуси не могут взлететь так высоко ввысь?
Дедушка медленно посмотрев на мое лицо ,устремил взгляд на пролетающих в небе гусей.
Дитя мое,когда то наши гуси тоже так летали.Они существовали сами по себе.С недавнего времени люди их приручили к рукам,и не стали выпускать их со двора.Ребра у них стали толще,сердце заплыло жиром.Если потеряешь своего труда, то ввысь высоко уже не можешь взлететь
-В действительности ведь ,так!