Замалеука пра воблаки .на беларуском языке .

Ляжыш гарачым раніцай у траве і назіраеш за іх неспакойнай жыццём. Вось насоўваецца буйное белае з кучерявой махрамі, якое нагадвае чалавечы профіль. Рука цягнецца да фотаапарата, але ў лічаныя секунды «профіль» распадаецца і перад вачыма ўжо нейкае падабенства контуру Чорнага мора. Белыя баранчыкі месцяцца над гарызонтам, раз-пораз наскакивая адзін на аднаго і сляпіліся ў велізарнай слана, а слон, павісеўшы ў паветры нейкі час, пачынае вытанчаецца, вытанчаецца і ў рэшце рэшт знікае зусім. Гарачы густы паветра пранізвае гудзенне чмялёў, небывала буйныя стракозы, якіх знізу можна прыняць за птушак, прачэрчвае ў ім дзіўныя, непрадказальныя лініі, прама ў майго асобы пампуецца кветка рамонак, залатой сердцевинкой раз-пораз кранаючы шчаку, быццам цалуючы. І ўсё гэта летні крохкае хараство - на фоне аблокаў, як адзіны акорд гімна жыцця. Пільна глядзіш у неба, расквечаны аблокамі, і пачынае здавацца, што яно не пустое, што вунь там, у прагалах паміж белым, хто-то ёсць. Хтосьці прыкоўвае твой погляд, засмоктвае яго, як у варонку. Хто? Няма адказу. Ды і ці патрэбны ён? Аблокі працягваюць свой танец, высокая нота летняга дня набліжаецца да кульмінацыі, і карцінка аддрукоўваецца ў памяці, каб марознай снежнай зімой раз-пораз паўставаць перад вачыма так панадліва і обещающе.