Продовження твору гуси лебеді летять

Жылі мужык ды баба. У іх была дачка ды сынок маленькі.

- Дачушка, - гаварыла маці, - мы пойдзем на працу, беражы браткі! Не хадзі са двара, будзь разумны - мы купім табе хустачку.

Бацька з маці сышлі, а дачка забылася, што ёй загадвалі: пасадзіла браткі на траўцы пад акенца, сама пабегла на вуліцу, зайграў, загуляў.

Наляцелі гусі-лебедзі, падхапілі хлопчыка, занеслі на крылах.

Вярнулася дзяўчына, як бачыць - братца няма! Ахнула, кінулася туды-сюды - няма!

Яна яго клікала, слязьмі залівалася, причитывала, што благое будзе ад бацькі з маці, - братка не адгукнуўся.

Выбегла яна ў чыстае поле і толькі бачыла: кінуліся удалечыні гусі-лебедзі і прапалі за цёмным лесам. Тут яна здагадалася, што яны панеслі яе браткі: про гусей-лебедзяў даўно ішла благая слава - што яны дурэе, маленькіх дзяцей выносілі. Кінулася дзяўчынка даганяць іх. Бегла, бегла, убачыла - стаіць печ.

- Печка, печка, скажы, куды гусі-лебедзі паляцелі?

Печка ёй адказвае:

- З'еш майго жытняга піражкі - скажу.

- Буду я жытняй пірог ёсць! У майго бацюшкі і пшанічныя ня едятся ...

Печка ёй не сказала. Пабегла дзяўчынка далей - стаіць яблыня.

- Яблыня, яблыня, скажы, куды гусі-лебедзі паляцелі?

- спяваеш майго лясной яблычка - скажу.

- У майго бацюшкі і садовыя ня едятся ...

Яблыня ёй не сказала. Пабегла дзяўчынка далей. Цячэ малочная рака ў кісялёвых берагах.

- Малочная рака, кісялёвыя берага, куды гусі-лебедзі паляцелі?

- спяваеш майго простага киселька з малачком - скажу.

- У майго бацюшкі і сливочки ня едятся ...

Доўга яна бегала па палях, па лясах. Дзень хіліцца да вечара, рабіць няма чаго - трэба ісці дадому. Раптам бачыць - стаіць хатка на курьей ножцы, аб адным акенцы, вакол сябе паварочваецца.

У хатцы старая баба-яга прадзе кудзелю. А на лавачцы сядзіць братка, гуляе срэбнымі яблычкамі.

Дзяўчынка ўвайшла ў хатку:

- Добры дзень, бабуля!

- Добры дзень, дзяўчына! Навошта на вочы з'явілася?

- Я па мохамі, па балотах хадзіла, сукенка измочила, прыйшла пагрэцца.

- Сядай пакуль кудзелю прасці.

Баба-яга дала ёй верацяно, а сама пайшла. Дзяўчынка прадзе - раптам з-пад печкі выбягае мышка і кажа ёй:

- Дзяўчына, дзяўчына, дай мне кашкі, я табе добренькое скажу.

Дзяўчынка дала ёй кашкі, мышка ёй сказала:

- Баба-яга пайшла лазню тапіць. Яна цябе вымые-выпарыць, у печ пасадзіць, засмажыць і з'есць, сама на тваіх касьцях пакатаецца.

Дзяўчынка сядзіць ні жывая ні мёртвая, плача, а мышка ёй зноў:

- Ці не чакай, бяры браткі, бяжы, а я за цябе кудзелю попряду.

Дзяўчынка ўзяла браткі і пабегла. А баба-яга падыдзе да акенца і пытаецца:

- Дзяўчына, прядешь ці што?

Мышка ёй адказвае:

- пасму, бабуля ...

Баба-яга лазню зацеплім і пайшла за дзяўчынкай. А ў хатцы няма нікога. Баба-яга закрычала:

- Гусі-лебедзі! Ляціце ў пагоню! Сястра братца забрала! ..

Сястра з браткам дабегла да малочнай ракі. Бачыць - ляцяць гусі-лебедзі.

- Рэчка, матушка, схавай мяне!

- спяваеш майго простага киселька.

Дзяўчынка паела і дзякуй сказала. Рака схавала яе пад кісялёвых беражком.

Гусі-лебедзі не ўбачылі, праляцелі міма.

Дзяўчынка з браткам зноў пабегла. А гусі-лебедзі вярнуліся, ляцяць насустрач, вось-вось ўбачаць. Што рабіць? Бяда! Варта яблыня ...

- Яблыня, матухна, схавай мяне!

- спяваеш майго лясной яблычка.

Дзяўчынка хутчэй з'ела і дзякуй сказала. Яблыня яе засланіла галінамі, прыкрыла лістамі.

Гусі-лебедзі не ўбачылі, праляцелі міма.

Дзяўчынка зноў пабегла. Бяжыць, бяжыць, ужо недалёка засталося. Тут гусі-лебедзі ўбачылі яе, загалёкаў - налятаюць, крыламі б'юць, таго глядзі, браткі з рук вырвуць.

Дабегла дзяўчынка да печкі:

- Печка, матушка, схавай мяне!

- спяваеш майго жытняга піражкі.

Дзяўчынка хутчэй - піражок ў рот, а сама з браткам - у печ, села ў вусцейкамі.

Гусі-лебедзі палёталі-палёталі, пакрычалі-пакрычалі і ні з чым паляцелі да бабы-ягі.

Дзяўчынка сказала печы дзякуй і разам з браткам прыбегла дадому.

А тут і бацька з маці прыйшлі.