Анализ верша пакуль жывеш , развитвайся з жиццём

Пакуль жывеш, развітвайся з жыццём штогодна, штогадзінна, штохвілінна, твой кожны дзень, забраны забыццём, лічы сваім найбольшым адкрыццём, ты — з дрэва часу кволая галіна. штодня вядзі з самім сабою бой, каб клопаты цябе не пахавалі, жыві надзеяй, мараю слабой, што свет трымаецца адным табой — 3 ракі ўсёзабыцця — намерам хвалі. старайся не ў дзяльбе, а ў малацьбе, каб вымалаціць з цемрачы праменне. ляж зморшчынкай ва ўсмешцы на ілбе, каб недзе ўспомніла жыццё цябе, у незваротнай вечнасці — імгненне. это?