Өркештене созылған тау беткейіндегі шағын ауылдың бір топ баласы Жасыбай көліне келді,
Шыжыта шашнған күннің ыстығына шы тез-тез шешіне
салды да, суға қойып койып кетті.
Суды шалпылдата шуласып жүрген балалар бір кезде куаласпакойнамак
болып, екі бөлінгенде, Әлкей жок болып шыкты.
Балалар абыржып калды.
Ол кайда кетті екен?!
Жаңа ғана келе жатыр еді ғой...
Өзі суға түсіп пе еді? Келге батып кетпесін!
Осы кезде бір бала:
– Айтпақшы, ол тағы да өнеугунгідей тастарды тамашалап жүрген шығар.
деді жолдастарына карат.
Иә, иә, дұрыс, ол тек сонда, басқа ешкайда кетпейді.
Бұдан көңілі жайланған олар кайта жапырлап суға түсе бастады.
Күн еңкейген кезде әзер кайткан ұландар аналайдан жол жиегіндегі бір аң
мүсінді биік тастың іргесіне еңкейіп, бірдеме істеп жүрген Әлкейді көрді.
Балалар жанына келгенде, ол теріген маңдайын сипап қойып, тізесінде
жатқан дәптерге үнініп отыр еді.
Ой, сен әлі мұнда отыр ма едін, біз сен мана үйге қайтқан болар десек, -
деді бір бала оган.
Қане, тағы не жазып алдын, көрсеті? деді екіншісі қағазға колын
созыл.
Әлкей оған қағаздарын ұсынды. Балалар жатырласа тенді.
Мынау - ана тастағы сурет кой.
Ал мынау - сондағы жазу емес пе?
- өзі бәрін айнытпай салыпты, - деді дабырласып олар.
Әлкей акырын орнынан тұрды да, тұсындағы тасқа қарап:
- Шіркін, бұлардың сырын білсе ғой... - деді армандап...
Содан бері көп жыл өтті. Туған өлкедегі таулардың әрбір қызық бітімді
кұпия тасына таңдана қарап, тамсанатын кетпегі жас бала атақты тарихшы
ғалым, белгілі әдебиетші Әлкей Марғұлан ағаларың болатын.
(Ермек Өтетілеуов )​

анна2264    2   27.12.2020 22:13    1