«О, жарық АЙ, мүсіркеме сен мені. Мен күнәсіз қыз боламын. Сезімім бүтін, ақылым дурыс. Бірақ мынау
тіршілік дүниесінен безінген жудырықтай жүрегім кек
пен қасіретке толы. Мен өзіме адам сияқтымын,
басқаларға адам емес, адам пейілін тәубеге түсіретін
мүгедекпін
осынын тусиниги керек​

Адамнан жанын түсінетін жан таппай,түнде терең сайға келіп,жарық аймен сырласатын Ләйләнің сөзі.Семей полигоны орналасқан Қарауылда тұратын Ләйлә 8 жасында жарылыстың кесірінен денесі өспей қалған.Жасы 16-17 де болсада өз денесіне қадалған көзден намыстанған қыздың іштей қиналысы,айға айтқан сыры берілген.Ақыл - ойы,сезімі жетілгенімен,денесі жетілмей,мәңгі бала бейнесіндегі қыздың жұдырықтай жүрегі кек пен қасіретке толы,тіршіліктен безінген.Адам деп санамай, адам пейілін тәубеге түсіретін мүгедек,- деп қарағаны үшінде басқаларға ренжулі.