Мен үміт еткен қоңырау Жауап беру үшін сұрақ қойдым
Менің ендігі бар үміт
артқаным қоңырау үні болды.
Шіркін-ай, сол сыңғырлап қоя
берсе, жаным қалар еді-ау.
Келесі жолы "Қысқы кешті"
қатырып
жаттап
келіп,
бірінші болып айтар едім. Әне,
мұғалімдер бөлмесінің есігі
ашылғандай болды. Дәуде
болса, бұл шыққан кезекші
әйел.
Жұдырықтай
ғана
сүйкімді сары жез қоңырау
соның
қолында.
Қазір
сыңғырлап қоя береді.
Жоқ, бұл шыққан кезекші
емес көрінеді. Басқа біреу
болды. Япыр-ай, қырық бес
минут уақыт ендігі өтсе керек
еді ғой. Бұл мұнша неғып
созылып кетті? Әлде кезекші
әйел тысқа шығып кетіп,
біреумен сөйлесіп,
тұрып
қалды ма. Әне қоңырау… Жоқ,
бұл арба екен өтіп бара
жатқан.
Жақанов та зулатып айтып
шықты. Бұның бәрі бүгін тез
айтқыш болып кеткен екен.
Мұғалім еңкейіп, оған баға
қойып
жатыр.
Жаным
қылпылдап
тырнағымның
ұшына келді. "Енді кімді
шақырар екен?"
Қадыров…
Төбемнен шатыр етіп, жай
түскендей болды. Не істерімді
білмеген
меңіреу
халде
орнымнан сүйретіліп түрегеле
бердім. Маңдайымнан бұрқ
етіп, суық терім шығып кетті.
Ох, шіркін-ай. Адам өмірінде
сипаттап
айтуға
тілің
жетпейтін
неше
алуан
бақытты
минуттар бола береді-ау. соның бірін мен дәл осы сәтте бастан кештім. мен ләм деп үлгергенімше, дәлізден қоңырау үні сыңғырлап қоя бергені. "уһ!" жарайды, отыр қадыров. сенен басқа жолы сұраймын, - деді анфиса михайловна.

demid13123456789    1   11.03.2021 07:39    20