Ұлы отан соғысының батырлары. заранее огромное !

Біз соғысты көрмеген ұрпақпыз. Алайда, соғыстың халыққа қасірет, қайғы әкелетінін жақсы түсінеміз. Соғыс ардагерлерімен болған кездесулерде қатты тебіренеміз, олардың ерлігіне бас иеміз.
Олар кімдер? Олар да ет пен сүйектен жаралған қарапайым адамдар. Олар алдарына үлкен мақсат қойып, бейбіт өмірді бастан кешті. Жалындаған жастық кезеңін кенеттен от шарпыды. Амалсыздан қолына суық қару алып, ел-жұртын фашизмнің қанды шеңгелінен қорғауға аттанды. Соғыста теңдесі жоқ ерлік көрсетіп, қанқұйлы жауды ойсырата жеңді. Олардың әрқайсысы батыр деп аталуға лайықты.
Батыр дегеніміз - ел басына күн туған шақта ел-жұртын жанын аямай қорғай білу. Қазақ халқы - ежелден батыр халық. Бұған сан ғасырлық тарихымыз, батырлық дастандарымыз айғақ. Сол шайқастарда талай боздақтарымыз қыршынынан қиылды, елінің болашағы үшін жанын пида етті. Сол ерлікті ұмытуға бол ма?
Соғыс ардагері былай деп сыр шертеді:
- Вагон–вагонға тиеліп соғысқа аттандық. Жол алыс. Поезд жиі-жиі тоқтайды. Бір жерге келгенде ұзақ тоқтадық. Жігіттер ермек қылып, күзгі маяларды өртей бастады. Кенет бір шөмеленің астынан быжынаған тышқандар тырым-тырағай қаша бастады. Ішіміздегі еңгезердей жігіт бір тышқанды ұстап алып, бойы аласа, талдырмаш жігітті қуа жөнелді. Анау ойбайлап қашады, бәріміз мәзбіз.
Сол жүргеннен жүріп отырып, бірден Москва түбіндегі шайқасқа араласып кеттік. Бір ұрыста жаудың анталаған танктерінің шабуылына тап болдық. Әлгі енгезердей жігітіміз бірінші боп қаруын тастап, қаша жөнелді. Ал бәріміз мазақ еткен әлжуаз досымыз сол ұрыста жаудың төрт танкісін жайратты. Кейін Батыр атағына ие болды. Сірә, ерлік білекте емес, жүректе.
Иә, ерлік жасау үшін ел-жұртын жан-тәнімен сүйе білу керек. Совет жауынгерлері өз Отанын сүйді, елде қалған ағайын-туысын, ел-жұртын қорғады. Жау кезеген қару оларға да бағытталды. Олар атақ алу үшін емес, елінің намысы үшін қан төкті. Осы соғыста 104 қазақ жауынгері Совет Одағының Батыры атанды. Айрықша ерлік көрсеткен қаншама солдатқа солақай саясаттың салдарынан ол атақ берілмей қалды. Әйтпесе, Бауыржан мен Рахымжанды көзі тірісінде-ақ халық батыр атап кетті.
Қазір сол Жеңістің өзіне күмәнмен қарайтын адамдар аз емес. Ол соғыс адамзатты фашизмнен азат етті. Ол Жеңіс болмаса, қазіргі әлем мүлде басқа күйге түсер еді. Демек, оны ұмыту - ата бабаларымыздың ерлігін, төгілген тер мен ағылған қанды ұмыту. Ол соғысқа қандай баға берілсе де, ол біздің де тарихымыз, жүріп өткен жолымыз. Ал тарихты ұмытқан бораған тасқа тап болары сөзсіз.
Қазір ба здерде, телеарналарда осы оқиғаға байланысты жиі-жиі хабар таратылып жатыр. Мына хабар өзіме ерекше әсер етті.
Кейуана соғыс кезіндегі сарғайған фотоларға көзінің жасын тамыза отырып, қан майданда кешкен жолдасы үшін нәпақасын ала алмай жүргеніне налиды. Сөйтсе, бар себеп – жауынгердің соғыста жарақат алмауы екен. Осы әділдік пе? Қазақ: «Қырық жыл қырғын болса да, ажалсыз өлмейді», деген ғой.
Соғысқа қатысқан әрбір жауынгер құрметтеуге лайық. Біз, жас ұрпақ, сол ата-бабаларымыздың ерлігін қастерлеп, өзімізге әрқашан үлгі етуіміз қажет. Соғыстың бетін аулақ қылсын. Алайда ел басына қатер төнсе, елімізді біз қорғамағанда, кім қорғайды? Азат елдің ұл-қыздары ерлік дәстүрлерін де берік ұстануы қажет.