Абай ауылына жеткенше асықты. Анау — Абай, Абай ғой, айналайын-ай! Апасына айтайыншы,
ді бір үлкен әйел.
Бәсе, Телғара ғой... Жаным-ау, мынау. — Телғара! — деді жас
ел.
Абайдың келген хабарын естіп, анасы — Ұлжан мен әжесі — Зере
iртқа шықты. Зеренің ең жақсы көретін немересі Абай еді. Оның
пеуін тілеп отыратын.
Абай аттан түсті. Ол көп ішінен, ең алдымен, өз шешесін көрді. Соған
арай жүре беріп еді, шешесі:
- Шырағым, балам, ар жағыңда әкең тұр... Сәлем бер! - деді.
Абай әкесіне қарай тез бұрылды. Әкесіне қол беріп амандасты.
Әкесі:
- Балам, бойың өсіп, ержетіп қалыпсың! Бойыңдай болып білімің
е өсті ме? - деді.
Ұялғанды, жауап айтпағанды кешірмейтін әке мінезі Абайға бел-
і. Ол сабырмен:
- Шүкір, әке, Қазіреттің рұқсатын, фатикасын алып қайттым, деді.
Құнанбай:
- Бар, енді шешелерің жаққа бар, амандас, балам! - деді (М. Әуезов). Составить диалог по этому тексту ​

Настя34565688    3   22.09.2020 06:46    1