Кірыла стаў стоўпнікам — аскетам, першым у нас па-дзвіжнікам стоўпніцтва, унікальнай формы подзвігу веры, характэрнай у асноўным для паўднёвых рэгіёнаў Еўразіі — Сірыі, Палесціны. Ён выбраў надзвычай цяжкі і невядомы яшчэ на Русі манаскі подзвіг — аддаленасць ад людзей, адмаўленне ад шмат якіх чалавечых радасцей, сузіральніцтва. Стоўп уяўляў сабою драўляную вежу, хутчэй калону, куды раз на дзень манаху перадавалі ежу. Тут Кірыла на самоце і моўчкі духоўна працаваў — маліўся і пісаў.