Супастаўце вершы Ф. Багушэвіча «Хмаркі» і М. Лер-мантава «Тучки». Вызначце агульнае і рознае ў іх.

Часам паэт звяртаецца і да алегорыі. Як, напрыклад, у вершы «Хмаркі». Верш гэты — шматзначны. На першы по-гляд, яго трэба было б аднесці да чыста пейзажнай лірыкі. Але гэта, калі разумець хмаркі толькі ў прамым значэнні, як з’яву прыроды. Аднак іх патрэбна ўспрымаць і ў алегарычным сэнсе. За імі можна бачыць чалавека, якога лёс гнаў, як і самога Ф. Багушэвіча ў свой час, «без дарожанькі», пераганяў з месца на месца, і ён станавіўся, як і тыя хмаркі, «без вуголчыка, без прытулачку». Гэта ўжо — сацыяльныя, грамадскія матывы. Дарэчы, у такім, алегарычным, сэнсе мы ўспрымаем і верш М. Лермантава «Тучки» («Тучки небесные, вечные странники…»). Магчыма, гэты твор рускага па-эта прадвызначыў з’яўленне і верша Ф. Багушэвіча. Аднак у беларускім творы можна ўбачыць і яшчэ адзін матыў — менавіта філасофскі. Ён — у апошніх радках верша:

Уміраючы, жыццё носіце,

Усяму жыццё, сабе толькі крэс!

Крэс — канец, смерць. Праліваючыся дажджом над зямлёй, над нівамі, паміраючы, хмаркі прыносяць жыццё гэтым раслінам, дрэвам. Як тыя зярняты: паміраючы ў раллі, даюць жыццё новаму коласу. Ці не апраўдана такая смерць? І ці не ў гэтым вечным кругазвароце — моц і сэнс жыцця? Пытанні філасофскія. Таму верш можа ўспрымацца і як філасофскі.