Пасля доўгага і далёкага падарожжа, хмарка нарэшче вярнулася ў родны край і ўбачыла “пажоўклыя палі, сухія травы, пагарэлая збажына гаротна віталі Хмарку; пацямнела яна, зажурылася, паапускала пасмы і заплакала халоднымі слязьмі над роднымі палямі”. Хмарка зразумела сваю памылку, убачыўшы родны кут у такім цяжкім стане і яна адчула сум, раскаянне, шкадаванне.