У канцы жыцця падрыхтаваў трэці зборнік вершаў, які так назваў: «Скрыпачка беларуская». Але ці не было ўжо магчымасцей і сродкаў пераправіць яго за мяжу і там — зноў жа пад псеўданімам — выдаць, ці легкаверна паверыў ён афіцыйнай прапагандзе аб дэмакратызацыі Расіі, але пісьменнік гэты зборнік, а таксама рукапіс кніжкі «Беларускія расказы Бурачка» здаў у мясцовую Віленскую губернскую друкарню. Як і трэба было чакаць, кнігі гэтыя царская цэнзура не прапусціла, убачыўшы «в такого рода сочинениях тенденцию, кроме “малорусской”, создать еще “белорусскую” литературу и таким образом разбить и ослабить литературное и национальное единство, а вследствие этого и политическое могущество русского народа» (з заключэння віленскага цэнзара). Рукапісы гэтых дзвюх кніжак былі страчаны і дагэтуль не адшуканы.