Наведайце ў Вялікім тэатры оперы і балета Беларусі балет П. І. Чайкоўскага «Шчаўкунок» па рамантычнай аповесці Э. Т. А. Гофмана. Падумайце, якімі выяўленчымі

Вытокам рамантызму ў тэатры прынята лічыць эстэтычны рух «Буры і націску», яркімі прадстаўнікамі якога былі Ф.Шылера і І.В.Гете. У палеміцы з класічным тэатрам яны распрацоўвалі жанр свабоднай па форме тыранаборчай трагедыі, галоўным героем якой становіцца моцная асоба, якая паўстала супраць законаў грамадства. Змены тычыліся і праблематыкі п'ес: на змену строгай рацыянальнасці маральных канфліктаў класіцызму прыходзіць культ неабмежаванай свабоды асобы, мяцежны суб'ектывізм, хто адмаўляе ўсе магчымыя законы: маралі, маральнасці, соцыўма. Рэжысёрская і тэарэтычная дзейнасць Гётэ заклала асновы эстэтыкі тэатральнага рамантызму: ўяўленне і пачуццё. Рамантызм аказаў велізарны ўплыў на развіццё акцёрскага мастацтва: упершыню ў гісторыі асновай стварэння ролі стаў псіхалагізм. На змену рацыянальна выверанай акцёрскай манеры класіцызму прыйшла бурная эмацыйнасць, яркая драматычная экспрэсія, шматграннасць і супярэчлівасць псіхалагічнай распрацоўкі характараў. Рамантызм узбагаціў і палітру пастановачна-выразных сродкаў тэатра. Упершыню прынцыпы мастацтва мастака, кампазітара, дэкаратара пачалі разглядацца ў кантэксце эмацыйнага ўздзеяння на гледача, выяўлення дынамікі дзеянні. Несумненна, эстэтыка рамантызму з яго эмацыянальнай прыўзнятасць, гераічным пафасам, моцнымі і глыбокімі пачуццямі надзвычай блізкая менавіта тэатральнаму мастацтву, прынцыпова будуецца на суперажыванні і хто ставіць сваёй галоўнай мэтай дасягненне катарсісу. Менавіта таму рамантызм проста не можа незваротна адысці ў мінулае; ва ўсе часы спектаклі гэтага кірунку будуць запатрабаваныя публікай.