Чаму Янка Купала — «першая з вяршынь беларускага Эльбруса паэзіі» (П. Тычына)?

У кожнага народа сярод класікаў нацыянальнага пісьменства вылучаюцца постаці найгалоўнейшыя, якія ўнеслі асаблівы ўклад у развіццё роднай літаратуры, мовы і культуры, сталі своеасаблівымі сімваламі самога народа. У англічан гэта Уільям Шэкспір, у рускіх — Аляксандр Пушкін, ва ўкраінцаў — Тарас Шаўчэнка… У беларусаў такой постаццю з’яўляецца Янка Купала (Іван Дамінікавіч Луцэвіч).

Зразумела, Янка Купала не зрабіў бы для літаратуры, культуры беларускага народа ўсяго таго, што ён здзейсніў за свае шэсцьдзясят гадоў, каб не было побач з ім яго паплечнікаў, аднадумцаў-падзвіжнікаў. Гэта найперш другі волат беларускага слова Якуб Колас, а таксама Максім Багдановіч, Цётка, Максім Гарэцкі, Змітрок Бядуля, Алесь Гарун, Цішка Гартны, Вацлаў Ластоўскі, Антон Луцкевіч… Аднак несумненна і тое, што сярод гэтай слаўнай плеяды таленавітых і самаахвярных беларускіх пісьменнікаў-адраджэнцаў (і ўвогуле сярод дзеячаў беларускай культуры ўсяго ХХ стагоддзя) Янка Купала стаў самай прыкметнай фігурай — і па моцы літаратурнага таленту, і па творчай выніковасці рэалізацыі гэтага таленту.

Выдатны ўкраінскі паэт Паўло Тычына вобразна назваў Янку Купалу «першай вяршыняй беларускага Эльбруса паэзіі». Творчы патэнцыял Янкі Купалы выявіўся не толькі больш магутна, выразна, але і раней, чым у іншых беларускіх творцаў пачатку ХХ стагоддзя. У прыватнасці, раней за яго аднагодка — Якуба Коласа.