Чаму Тэкля так не хацела верыць перасцярогам Цыпрука і суседзяў? На што яна спадзявалася?

Калі Тэкля засталася зусім адна, туга па сыне адолела яе яшчэ болей. Шмат гадоў яна жыла марамі і спадзяваннямі, верыла ў свайго адзінага сынка. Людзі дзівіліся, што, маючы такога багатага сына, Тэкля жыве ў беднасці. Галоўнае, што падштурхнула старую жанчыну пайсці да сына, было адчуванне блізкай смерці.

«Зрабілася Тэкля сухой, нізенькай, згорбленай ; бабулькай, зморшчанай, яктой грыб... — Апошнія і каляды: зусім ужо яслабенькая... — Давай, — ду-; мае, — дабяруся ўжо да яго... бадай ці дацягну да вясны...». Шмат гадоў Тэкля спраўляла Каляды адна, а зараз «не хацелася ёй адной астацца ў пустцы каля лесу і пад выццём ваўкоў куццю садзіць». Сэрца маці любіць нягледзячы на ўсе перасцярогі. Таму яе думкі пра сына былі толькі самымі светлымі.