Слегендой о любом населенном пункте беларуси. или озере или деревне. на беларус азыке. надо на бел лит. 3 класс. !

Была ў Слуцкім павеце адна вёсачка на сто жыхароў. Нічым яна не вылучалася сярод тысяч такіх жа вёсачак нашай радзімы. І была недалёка ад яе сядзіба панская.
У пана была дачка любімая. Прыгажуня, разумніца, усё яе любілі. Любіла паненка нашу вёсачку і часта там бывала. Магчыма, каханы ў яе там жыў, хто ведае.
Аднойчы паненка сур'ёзна захварэла. Лекары толькі разводзілі рукамі і не маглі нічога зрабіць. Калі паненка адчула, што хутка памрэ, папрасілася яна ў бацькі схадзіць у вёску. Бацька, вядома ж, дазволіў.
Хоць ісці было недалёка, але з-за хваробы паненка хутка стамілася. Ўбачыла яна пасярод лугу крынічку і села каля яе адпачыць. Памылася, папіла вады сцюдзёнай - адразу лепей стала.
Вярнулася яна пасля прагулкі дадому, а на раніцу прачнулася зусім здаровай. Сталі яе распытваць - яна і распавяла пра крыніцу.
Пайшлі чуткі сярод людзей, што каля вёскі гэтай ёсць крынічка з жывой вадой (жывіцай па-іншаму). Сталі людзі ездзіць сюды з усяго павета. Стала расці вёска, ажываць. Назвалі яе Зажывіцы, бо ўваскрэсла яна дзякуючы таму, што сюды за жывіцай ездзілі.
Вёска гэта зараз знаходзіцца ў Салігорскім раёне і называецца Зажэвічы. Шкада толькі, што крынічкі даўно ўжо няма, нават сцежкі людскія да яе зараслі.