Празрысты звон, грымотны грукат, скалісты свіст, магутны гул — усе разрозненыя гукі цяклі, каб зліцца у агул. хісталі ўздыбленыя далі, глыбаста білі ў небасхіл. i ў немату не прападалі, а западалі і раслі. i ціш і гром, і звон і шорах спляліся ніткаю радства, — калі з грудзей, нямых і чорных, аднойчы мова прарасла. сделать характеристику твора, ну типа написать о чем он и т.д умоляю )

Верш "Мова" Алеся Разанава гэта як танюсенькiя ноткi душы,пачуццi i перажываннi паэта, якiя ён хочу данесцi да сваiх чытачоу. Для кожнага сапраўднага беларуса, мова – багацце, а Алесь Разанаў сапраўдны беларус.

Верш “Мова” – верш аб непаўторнай прыгажосці нашай мовы. Усе разрозненыя гукi нясуцца адной ракой, адной мелодыяй. Паэт называе родную мову нiткай радства, якая пранiзвае сэрца беларуса.

Ён казаў: «У мове прысутнічае нешта, зразумелае без вымаўлення»