Некалькі стагоддзяў таму назад наша рака ўвогуле не мела ніякай назвы. Цякла сябе ды ўсё. Найдите текст вроде бы называется Баброўка​

Расла некалькі стагоддзяў таму назад на пагорачку бяроза. Таўшчэзная, некалькі чалавек не ахапілі б яе. Так павялося, што каля бярозы вяскоўцы выпускалі пасвіцца свіней. За свіннямі наглядалі заўсёды малыя дзеці, якім яшчэ не давяралі каровы ганяць.

Так і ў той час адбывалася. Узышло сонца, вакол пагорка вішчалі свінні. Сядзелі ці бегалі пастушкі. Адна свіння ўсе ўцякала, як яе не пільнавалі, як не стараліся, а ўсю роўна нічога не дапамагала.

На гэты раз свіння чамусьці не ўцякала, і ўсе супакоіліся. Жывёліна аж забралася на самы верх пагорка, пад бярозу і стала там рыць. Звычайная справа да свінні. Вырыла здаравенную яму і сама туды залегла. Рохкае ды збоку на бок пераварочваецца.

Недзе пад поўдня пастушкі заварушыліся, трэба было жывёлін дамоў гнаць каб у самую спёку яны ў хлявах пастаялі. Свінні ж не вылазіла. Падбег хлопец, выцягнуў ён яе, і войкнуў ад нечаканасці. Каля свіння ўсхапілася з пад яе заблішчалі шматлікія залатоўкі. Давай ён хуценька збіраць. А быў той хлопчык з надта беднай сям’і.

Калі самы багаты вясковец пра гэта даведаўся, то месца сабе не знаходзіў. Ноччу пабег з рыдлёўкай раскопваць яму. Не думаў, што смерць сваю тут знойдзе. Капнуў пару разоў, дрэва нахілілася і задавіла яго. А з ямкі пабегла вада - вадзіцай. Тую ручаінку якая ў рэчку разлілася назвалі Бяроза.

Объяснение: